روز جهانی کارگر در حالی فرا می رسد که ميليون ها کارگر در ایران با بيکاری، فقر و گرسنگی دست به گریبان هستند و حقوق آنها دائم از سوی کارفرمایان و دولت حامی آنها نقض و خواسته ها و مطالبات شان سرکوب می شود .  تهاجم سرمایه در ایران فقظ به زندگی، کار و معيشت کارگران و توده های زحمتکش مردم محدود نشده است. کارگران در ایران از حق تشکل یابی، اعتراض و اعتصاب محروم هستند. هرنوع اعتراض و حق طلبی آنان با یورش پليس مواجه می شود، دستگير و زندانی می شوند .

خصوصی سازی در ایران به اقتصاد و سرمایه گذاری انگلی و سودآور در زمينه واردات دامنه زده و توليدات داخلی را با رکود و مراکز توليدی را با ورشکستگی مواجه ساخته است .کارخانه ها یکی بعد از دیگری تعطيل و کارگران بدون حقوق و حمایت های اجتماعی رها می شوند. کارگران در ایران از امنيت شغلی برخوردار نيستند و دستمزد آنان با سطح تورم و افزایش قيمت ها خوانائی ندارد . بهره کشی در اشکال کار مزدی در جهان، و در ایران همراه با سرکوب لجام گسيخته حکومتی، کارگران را به برده های مدرن تبدیل کرده است .

در طول سی و دوسال گذشته، رژیم جمهوری اسلامی با اعمال سياست های ضدکارگری، زمينه تعدیل نيرو و اخراج ميليون ها کارگر و تعطيلی صدها کارخانه و مراکز توليدی را ایجاد کرده است. همزمان با افزایش بيکارسازی و اخراج ها، کارگران به اقدامات اعتراضی خود علی رغم سرکوب های دولتی ادامه داده و در یک سال گذشته نزدیک به ١٨٠ اعتصاب و اعتراض برگزار کردند. از اعتصاب کارگران کیان تایر و پتروشیمی بندر ماهشهر می توان به عنوان دامنه دارترین اعتصابات کارگری در ایران در اواخر سال ٨٩ و اوایل سال ۹٠ نام برد، که به عقب نشینی کارفرما و پیروزی کارگران در چندین مورد انجامید.  

رژیم جمهوری اسلامی به دليل افزایش نارضایتی ها اجتماعی و فشارهائی که از پائين به آن وارد شده، از سال ها پيش یکپارچگی خود را از دست داده و قدرت سرکوب به مثابه گذشته را ندارد . اما از طریق اعمال سياست های پليسی و یورش به تجمعات توده ای و دستگیری فعالان جنبش های اجتماعی، از جمله فعالان کارگری، تلاش می کند از سازمانيابی اجتماعی، به ویژه سازمانيابی کارگران جلوگيری کند. در مقابل، کارگران و فرزندان آنان در دانشگاه ها و هم سرنوشتی ها آنان در سایر عرصه های کاری با تاکيد به دستيابی به مطالبات شان، به اقدامات اعتراضی خود  در یک سال گذشته ادامه دادند.

 کارگران در ایران خواستار  آزادی تشکل، تغيير قانون کار، توقف سرکوب های اجتماعی، برقراری آزادی های اجتماعی و سياسی، آزادی اعتصاب و اعتراض، برچیده شدن تمامی دستگاه های سرکوب در محیط کار و جامعه، تعطیل رسمی روز جهانی کارگر و به دست گرفتن کنترل تولید و توزیع در  کارخانه هستند. رژیم جمهوری اسلامی در سی و دو سال گذشته، ضمن تحمیل وحشیانه ترین دیکتاتوری و غیرانسانی ترین شرایط به جامعه ایران، مانع اصلی خواست های به حق و انسانی کارگران در ایران بوده است. بی گمان، تا زمانی که نظام سیاسی و اقتصادی در ایران بر محور سرمایه و تفاوت طبقاتی می چرخد و دسترنج مردم هزینه سرکوب خود آن ها و ثروت جامعه هزینه حفط نظم موجود می شود، کارگران در ایران که اکثریت جمعیت مردم را تشکیل می دهند، به مطالبات و خواسته های خود دسترسی پیدا نخواهند کرد. از این رو، توده مردم ایران گزینه دیگری به جز تغییر بینادین جامعه و برانداختن نظم و نظام ناعادلانه و ستمگرانه موجود ندارد. این تغییرات بدون اعمال هژمونی رهبری طبقه کارگر برآن، برپایه همیشگی اش خواهد چرخید و  قدرت در درون خانواده سرمایه جابجا و مناسبات استثماری و ستمگرانه حاکم به حیات خود ادامه خواهد داد.  

کارگران ایران در چند سال گذشته نشان دادند، از توان جمعی و طبقاتی لازم  برای به عقب راندن سرمایه داران و حکومت حامی آن ها و در نهایت تغییر نظام بربرمنشانه حاکم به یک نظام عادلانه و برابر برخوردار هستند .